Complex trauma can be cured by chopping your head of. This is scientifically proven.

Ondanks het toenemend aantal mensen die gediagnosticeerd worden met PTSS of Complex trauma, is er bar weinig specialistische hulp voorradig voor deze mensen.

Er zijn weinig tot geen erkende trauma specialisten in Nederland, en de farmaceutische industrie blijft in dit geval ook achter met de ontwikkeling van een middel om de symptomen die horen bij deze diagnoses te bestrijden.

Medio 2009? is er in Eindhoven een zogenaamd Top referent trauma centrum geopend, het LVCT. ( Landelijk Centrum voor vroegkinderlijke chronische traumatisering )


Ondanks de komst van dit Top referente centrum verneem ik weinig tot niets over de behandelingen of werkwijze die daar toegepast word. De website geeft geen inzicht in de behandelingen die aangeboden worden en het lijkt alsof er in dat Top referente centrum eigenlijk helemaal niets gebeurd.
Telefonisch contact brengt me ook niet veel verder, de medewerkers zijn niet of nauwelijks bereikbaar.
Ik vermoed dat het een money-pig is van de GGZ, zonder daadwerelijke concrete invulling of behandelingsstrategie.

De meest gespecialiseerde en toegepaste behandeling die mij op dit moment bekend is een stabilisatie cursus/training (alleen voor vrouwen) die handvaten bied om de symptomen handelbaar te maken.
Het is een kortdurende cursus ontwikkeld door psychiaters en onderzoekers, waarin elementen van diverse stromingen ( mindfullness, relaxatietechnieken, visualisatietechnieken en cognitieve therapeutische technieken) samen komen.

Nu heb ik zelf deze cursus gevolgd, en ondanks het feit dat er veel effectieve en waardevolle handvaten geboden werden tijdens de cursus, is het een illusie om te denken dat je na een cursus van twintig bijeenkomsten a 1,5 uur, af bent van je klachten. De effectiviteit van de cursus hangt vooral samen met het huiswerk deel. Iedere week oefen je de technieken die je aangereikt zijn in de cursus, des te beter je uit de voeten kan met de technieken des te effectiever zul je ze toe kunnen passen.
En daar zit nu juist de crux. Een aantal cursisten, waaronder ikzelf, ondervonden problemen om te komen tot het maken van het huiswerk. ( o.a. door concentratieproblemen, instabiele thuissituatie, of verergerde symptomen, enz)
Het is een druppel op een gloeiende plaat.
Desondanks heb ik wel baat gehad bij het volgen van deze cursus.
(hier vind je de cursus en het werkboek)

Er is vanuit de psychiatrie veel belangstelling en interesse voor het vraagstuk Traumabehandeling. Er word redelijk wat onderzoek gedaan, er worden boeken vol geschreven, symposiazalen mee gevuld, maar een toegepaste behandelmethode blijft vooralsnog uit.

De psychiatrie erkent het probleem van onvoldoende specialistsche hulp voor mensen die kampen met de symptomen die horen bij PTSS en Complex trauma.
Er is te weing specialistische behandeling of expertise aanwezig voor deze groep patienten, zowel op therapeutische vakgebied als op medisch vakgebied word er op los geexperimenteerd in de hoop dat de geboden hulp of medicatie aan zal slaan.

Heb je er nu nog steeds last van?

De vuile was

De zeldzame keren dat ik met mijn moeder praat over vroeger, is dit één van haar standaard reactie’s.

De andere standaard zinnen zijn:

“Jij doet ook altijd zo moeilijk” of “jij kunt ook nergens overheen stappen hé?”

Doe toch niet zo moeilijk en laat het verleden nu toch eens rusten.

Ik zou met alle liefde en plezier het verleden laten rusten Moeder , maar het verleden laat mij niet met rust.

Het achtervolgt me op verschillende hinderlijke manieren:

Het achtervolgt me s’nachts in de vorm van chronische slapeloosheid

Het bespringt me in de vorm van plotselinge indringende flashbacks op de vreemdste momenten

Het houd mijn lichaam permanent gegijzeld in een staat van spanning en waakzaamheid

En soms ontvoerd het mijn geest op een onverwachte reis terug in de tijd.

Het zorgt ervoor dat ik dingen in het hier en nu vergeet.

Het maakt dat ik de liefde die ik voel voor mij kind met veel oplettendheid bewaak om niet in dezelfde fouten als jij te vervallen.

Het maakt mijn leven zwaar en ingewikkeld.

Ik denk dat het verleden mij iets wil vertellen Ma, en dat het daarom zo oorverdovend hard op mijn deur klopt.

Hoe meer ik het heb willen laten rusten hoe onherkenbaarder ik werd. Hoe onherkenbaarder de boodschappen werden. Sommigen zijn al niet meer te ontcijferen, en zijn verworden tot terugkerende bizarre gedrochten, waar geen touw meer aan vast te knopen is.

En juist dat touw, heb ik nodig. Het is mijn life-line, mijn enige kans op ontsnapping uit het doolhof dat vroeger heet.

Dus ja, ik heb er nog steeds last van, en jij?

De parallelle wereld ( over aanpassingsproblemen)

Soms voel ik mij als iemand die leeft in twee parallelle werelden tegelijkertijd.

Er is de wereld waarin ik ben grootgebracht met haar hele eigen regels, omgangsvormen en gebruiken, en dan is er de wereld waarin ik nu leef en waarin weer andere regels en omgangsvormen gelden.

Tot op zekere hoogte geld dit voor ieder individu, en de meeste mensen zijn in staat om zich aan te passen en zich te bewegen in de wereld om hen heen.

Voor veel mensen sluit de wereld waarin zij opgroeiden binnen hun eigen gezin, grotendeels aan op de wereld waarin zij nu leven. De wereld om hen heen word ervaren als veilig en vertrouwd. Zij herkennen over het algemeen dezelfde waarden en normen, dezelfde regels en gebruiken als waar zij mee opgegroeid zijn. In het meest ideale geval is het een naadloze overgang, en voelt de wereld als hun wereld.

Natuurlijk zijn er altijd individuele verschillen en accenten die worden mee genomen naar de volwassen wereld en die een individu maken tot welke hij/zij is. Een uniek individu dat zijn of haar stempel drukt op de wereld om zich heen.

Gelukkig maar, het zorgt voor kleur en variatie in de maatschappij waarin wij leven.

Maar wat nu als de wereld waar in je bent grootgebracht teveel afwijkt van de wereld waarin je terecht komt als je volwassen bent?

Wat als het contrast te groot is, en je de waarden en normen die je kent botsen met de wereld waarin je terecht komt als je volwassen bent?

In hoeverre ben je in staat je aan te passen aan de wereld om je heen?

In China is het onbeleefd om iemand recht in de ogen te kijken als je met ze praat, het wordt als bedreigend en onbeschoft gezien, en het maakt het lastig om als westerling te integreren in de Aziatische wereld, omdat je als westerling zo geconditioneerd bent dat je automatisch iemand aankijkt als je tegen haar of hem spreekt.

Het zal veel aanpassing vergen om deze gewoonte om te buigen.

Veel westerlingen hebben een gevoel van onthechting en vervreemding als ze langere tijd in een Aziatisch land verblijven, en hebben moeite zich aan te passen, de culturele verschillen zijn groot.

Nu is het zo dat als ik naar China ga, ik de reële verwachting heb dat mijn gebruiken en gewoontes heel anders zullen zijn dan de geldende norm in China, en dat het weleens zal botsen met elkaar.

Toen ik als veertienjarige mijn ouderlijk huis ontvluchtte, was ik in niets voorbereid op de grote verschillen die zich voor zouden doen tussen mij en de wereld waarin ik terecht kwam.

Ik verwachtte een wereld die grotendeels dezelfde gebruiken regels had als de wereld waar ik vandaan kwam. Ik hoopte op veiligheid, vrijheid en rust, maar liep op tegen onbegrip, uitsluiting en conflict.

Ik begreep niets van de gebruiken van de wereld waarin ik terecht gekomen was, en die wereld op zijn beurt snapte niets van mij.

Ik had geleerd op het scherpst van de snede te leven, alles was een kwestie van overleven of dood. Macht was totalitair en gevaarlijk, en mensen die je vertrouwen wilde wekken waren alleen maar uit op eigen gewin.

Bloed en doem voor gevorderden

Oke Noor, even door de zure appel heen bijten!

Je wilde een blog over PTSS en Complex trauma, schrijf er dan ook over!

Oke,oke! Hier komen de nasty brokstukken....

Gooi een hoop fysiek en verbaal geweld, (levens) gevaar, onvoorspelbaarheid, een beetje bloed, verwaarlozing, misbruik,vernedering en nog meer drama op een hoop, combineer het met machteloosheid, hulpeloosheid en doodsangst, en je hebt ingredienten voor PTSS/Complex trauma.

Voor iedereen die lijdt aan dit syndroom zal de samenstelling van deze ingredienten verschillen.
De gemene ( what's in a word?) deler in ieders verhaal en ervaring is het overweldigende gevoel van machteloosheid/hulpeloosheid.
Mensen die op wat voor manier het gevoel hadden controle te hebben over de (levens-)bedreigende situatie, zullen minder snel een PTSS ontwikkelen.

Als je opgroeid in een situatie die volstrekt onvoorspelbaar, en dus onveilig is, en waarin veel heftige emoties de boventoon voeren, dan heeft dat niet alleen efect op je emotionele ontwikkeling maar ook op de ontwikkeling en groei van je hersenstructuur.
Zo zijn er wetenschappers die PTSS/Complex trauma clasificeren als een hersenletsel.

Zij stellen dat een hevige levensbedreigende situatie je hersenstructuur kan veranderen door het vrijkomen van grote hoeveelheden adrenaline, cortisol ( stress hormoon) en een hoop andere biochemische stoffen.
Op zich best logisch, als je lichaam en je hersenen blootgesteld worden aan een overdoses biochemica zal dat effect hebben op je hersenstructuur. Je biochemische balans zal ontregeld zijn. In sommige gevallen hersteld zich dat, in andere gevallen blijft er een soort litteken achter, in in weer andere gevallen zal het je hersenstructuur permanent veranderen.
Dit is afhankelijk van de mate waaraan je blootgesteld bent aan de situatie, je genetische belastbaarheid, en het zelfherstellend vermogen van je hersenen.

Toen ik voor het eerst las over het feit dat PTSS/Complex trauma, geclassificeerd kan worden als een hersenletsel moest ik wel even twee keer slikken. Het klinkt zo onherroepelijk, permanent en aangetast.

Strike.a.pose.with.me.

Juxtaposing..wat is dat eigenlijk?

Ik ken de juxtapose positie vanuit mijn opleiding aan de kunstacademie. In kunst word vaak gebruik gemaakt van het naast elkaar zetten van dingen die met elkaar contrasteren, en ontstaan er op die manier onverwachte verbanden. Dingen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben of juist tegenover elkaar staan,  kun je met elkaar in verband brengen om er betekenis aan te geven.

Juxtapose betekent zoiets als het tegenover elkaar staan in een gespiegelde houding. Zowel letterlijk als figuurlijk.Kruislingse verbanden, tegenovergestelde betekenissen, dissonantie.

Ik bevind me in een constante juxtapositie ten opzichte van de wereld om mij heen. Ik zet een stap en de wereld om mij heen wijkt terug, het lijkt op twee magneten die met de tegenpolen naar elkaar staan.Het lijkt soms alsof ik alles tegenovergesteld doe en ervaar.De titel van dit blog is dan ook een uitnodiging om eens aan mijn kant te komen staan, om samen met mij te juxtaposen, en de onderlinge verbanden die daaruit voortkomen te onderzoeken.

Pies toch minder grappig dan poep...

Deze headline las ik in op de voorpagina van de Spits een aantal dagen geleden, terwijl ik op weg was naar een gesprek met de gemeentelijke sociale dienst.

Maar natuurlijk is poep veel grappiger dan pies! Dat weet mijn dochtertje van 5 ook al! Poep is veel viezer dan pies, poep stinkt ook veel erger dan pies, en poep is bruin, waar pies lichtgeel is...do I need to say more?

Poepgrapjes worden bij mij thuis erg gewaardeerd, vooral tijdens het eten. Poepieplas op je bord krijgen is hilarisch voor een 5 jarige, en de grote nepdrol die we in huis hebben is een echte broekplasser, vooral als er visite komt en de nepdrol door mijn dochtertje ongezien ergens op de grond word gelegd.
Poep is leuk, poep is grappig!

Maar terug naar de afspraak die op me wachtte...
De mevrouw van de sociale dienst zag eruit alsof ze nog nooit gelachen had om een poepgrapje, eigenlijk zag ze eruit als iemand die niet goed kan poepen, omdat haar billen steeds te strak aangespannen zijn en ze niet "los"kan laten.
Ze heeft dan ook een zware en verantwoordelijke baan, dus geen wonder dat poepen dan wat lastig gaat.
Deze mevrouw moest mij namelijk duidelijk  maken dat ik echt aan het werk moet, en dat het geld voor uitkeringen echt op is. Iedere baan is passend, vertelde ze mij zonder ook maar een spier te verrekken.En ik stond er alleen voor want de gemeente was er tenslotte niet om mijn handje vast te houden, en daar iedere maand helemaal gratis en voor niets een geldbedrag in te gooien. Ik moest zelf op zoek naar die passende baan ( ja, duh..wie anders?), en vind ik die niet dan zijn de rapen gaar.Gare rapen betekend in dit geval dat ik dan door de gemeente te werk gesteld ga worden om bijvoorbeeld sneeuw te ruimen in de winter, of ( ja daar is die weer!) poep van de stoep te vegen in ruil voor het ontvangen van een uitkering.

PTSS en complex trauma

Trauma.... ik heb altijd al een hekel gehad aan het woord trauma. Het klinkt zo dramatisch en theatraal. Iets met veel bloed en doem. Een onherroepelijke gebeurtenis.Iets heeeel ergs.

Trauma bekt gewoon niet lekker. Het klinkt als een mokerslag, als iemand zegt een trauma te hebben dan is het meteen Serious Shit. Het is een echte showstopper.
Hoe vertel je op een luchtige manier dat je een trauma hebt opgelopen?

"Ha, ik ben Noor en ik heb een trauma opgelopen, maar verder is alles oke!"