 |
| De vuile was |
De zeldzame keren dat ik met mijn moeder praat over vroeger, is dit één van haar standaard reactie’s.
De andere standaard zinnen zijn:
“Jij doet ook altijd zo moeilijk” of “jij kunt ook nergens overheen stappen hé?”
Doe toch niet zo moeilijk en laat het verleden nu toch eens rusten.
Ik zou met alle liefde en plezier het verleden laten rusten Moeder , maar het verleden laat mij niet met rust.
Het achtervolgt me op verschillende hinderlijke manieren:
Het achtervolgt me s’nachts in de vorm van chronische slapeloosheid
Het bespringt me in de vorm van plotselinge indringende flashbacks op de vreemdste momenten
Het houd mijn lichaam permanent gegijzeld in een staat van spanning en waakzaamheid
En soms ontvoerd het mijn geest op een onverwachte reis terug in de tijd.
Het zorgt ervoor dat ik dingen in het hier en nu vergeet.
Het maakt dat ik de liefde die ik voel voor mij kind met veel oplettendheid bewaak om niet in dezelfde fouten als jij te vervallen.
Het maakt mijn leven zwaar en ingewikkeld.
Ik denk dat het verleden mij iets wil vertellen Ma, en dat het daarom zo oorverdovend hard op mijn deur klopt.
Hoe meer ik het heb willen laten rusten hoe onherkenbaarder ik werd. Hoe onherkenbaarder de boodschappen werden. Sommigen zijn al niet meer te ontcijferen, en zijn verworden tot terugkerende bizarre gedrochten, waar geen touw meer aan vast te knopen is.
En juist dat touw, heb ik nodig. Het is mijn life-line, mijn enige kans op ontsnapping uit het doolhof dat vroeger heet.
Dus ja, ik heb er nog steeds last van, en jij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten