Bloed en doem voor gevorderden

Oke Noor, even door de zure appel heen bijten!

Je wilde een blog over PTSS en Complex trauma, schrijf er dan ook over!

Oke,oke! Hier komen de nasty brokstukken....

Gooi een hoop fysiek en verbaal geweld, (levens) gevaar, onvoorspelbaarheid, een beetje bloed, verwaarlozing, misbruik,vernedering en nog meer drama op een hoop, combineer het met machteloosheid, hulpeloosheid en doodsangst, en je hebt ingredienten voor PTSS/Complex trauma.

Voor iedereen die lijdt aan dit syndroom zal de samenstelling van deze ingredienten verschillen.
De gemene ( what's in a word?) deler in ieders verhaal en ervaring is het overweldigende gevoel van machteloosheid/hulpeloosheid.
Mensen die op wat voor manier het gevoel hadden controle te hebben over de (levens-)bedreigende situatie, zullen minder snel een PTSS ontwikkelen.

Als je opgroeid in een situatie die volstrekt onvoorspelbaar, en dus onveilig is, en waarin veel heftige emoties de boventoon voeren, dan heeft dat niet alleen efect op je emotionele ontwikkeling maar ook op de ontwikkeling en groei van je hersenstructuur.
Zo zijn er wetenschappers die PTSS/Complex trauma clasificeren als een hersenletsel.

Zij stellen dat een hevige levensbedreigende situatie je hersenstructuur kan veranderen door het vrijkomen van grote hoeveelheden adrenaline, cortisol ( stress hormoon) en een hoop andere biochemische stoffen.
Op zich best logisch, als je lichaam en je hersenen blootgesteld worden aan een overdoses biochemica zal dat effect hebben op je hersenstructuur. Je biochemische balans zal ontregeld zijn. In sommige gevallen hersteld zich dat, in andere gevallen blijft er een soort litteken achter, in in weer andere gevallen zal het je hersenstructuur permanent veranderen.
Dit is afhankelijk van de mate waaraan je blootgesteld bent aan de situatie, je genetische belastbaarheid, en het zelfherstellend vermogen van je hersenen.

Toen ik voor het eerst las over het feit dat PTSS/Complex trauma, geclassificeerd kan worden als een hersenletsel moest ik wel even twee keer slikken. Het klinkt zo onherroepelijk, permanent en aangetast.

Toch is er veel voor te zeggen.
Door met grote regelmaat blootgesteld te zijn geweest aan heftige situaties, is mijn hele lichaam ingesteld op een permanente alarmstand.
Ik zal eerder gevaar aanvoelen en bedreigende situaties herkennen dan anderen, omdat mijn hele lichaam gericht is op het herkennen van deze signalen.
Mijn receptoren voor het herkennen van deze signalen of van bijbehorende emoties zijn, of overmatig ontwikkeld, of extra gevoelig.
Je kan stellen dat mijn lichaam en geest permanent ingesteld zijn op gevaar.
De klachten en symptomen die hiermee gepaard gaan zijn: Een hoge spierspanning, gewrichtsproblemen, energieverdelingsproblemen, slaaproblemen, spanningsklachten, verteringsproblemen en concentratiestoornissen.

Omdat mijn lichaam ingesteld is op gevaar gaat dit ten kostte van het herkennen van de meer subtiele emoties en signalen om me heen. Grote emoties en drama's herken ik, subtiele emoties en signalen zijn veel lastiger te herkennen voor mij.
Ik voel ze wel , maar kan ze niet duiden.
Ik heb maar een beperkte range waarin ik emoties kan duiden en bij mijzelf of een ander kan herkennen. Vanuit dat inzicht krijgen sommige mensen met PTSS/Complex trauma ook weleens onterecht het label ASS (autisme spectrum stoornis) opgeplakt.

Als ik de range van mijn emoties zou moeten omschrijven dan kan ik het omschrijven als een kleurenkaart waarin de felle harde kleuren oververtegenwoordigd zijn. De pastel en de grijstinten ontbreken, of zijn wel in beperkte mate aanwezig maar worden door mij niet herkend als kleur.

Vandaar dat sommige mensen met PTSS/Complex trauma ook wel onterecht gediagnosticeerd worden/werden als Borderline persoonlijkheid, omdat één van de hoofdkenmerken van BPS, het ervaren en opzoeken van grootste heftige emotie's is.

Het kan zomaar voorkomen dat ik over mijn eigen grenzen ga, of over de grenzen van de ander omdat ik de subtiele signalen die daaraan vooraf gaan niet heb herkend.
Ik voel die signalen wel, maar heb geen idee hoe ik die signalen moet duiden of welke betekenis ze hebben.

Mijn voorliefde voor duidelijke en rechtstreekse communicatie heeft zeker te maken met de moeite die het me kost om subtiele signalen te ontcijferen., en in dat opzicht herken ik me in sommige mensen die ASS hebben.

Nu zou je kunnen denken dat ik een ongevoelig persoon ben, die alleen maar reageert op grote en meeslepende emoties.
Ik zou bijna willen dat het zo was, het zou mijn leven een stuk makkelijker maken als ik wat ongevoeliger was in het oppikken van signalen en prikkels.
Het problem met subtielere signalen zit eerder in de moeite die het kost om de signalen te ontcijferen en te duiden, hier gaat veel tijd en energie inzitten.
Als ik niet zo'n godsgruwelijk hekel zou hebben aan de term hooggevoeligheid, dan zou ik mijzelf ongegeneerd dat label opplakken, terwijl het van buitenaf kan lijken alsof ik niet geraakt word door subtiele en zachte signalen.

Door het afgelopen jaar actief te zijn op een internationaal forum voor mensen met PTSS/complex trauma, herken ik veel van deze symptomen in andere mensen die soorgelijke dingen hebben meegemaakt als ik.
Een van de trending topics op dat forum is:

What are you feeling today? Can you identify yours?

Today I feel aroused and energetic, with an almost manic desire to share my story!! ;-)