Deze headline las ik in op de voorpagina van de Spits een aantal dagen geleden, terwijl ik op weg was naar een gesprek met de gemeentelijke sociale dienst.
Maar natuurlijk is poep veel grappiger dan pies! Dat weet mijn dochtertje van 5 ook al! Poep is veel viezer dan pies, poep stinkt ook veel erger dan pies, en poep is bruin, waar pies lichtgeel is...do I need to say more?
Poepgrapjes worden bij mij thuis erg gewaardeerd, vooral tijdens het eten. Poepieplas op je bord krijgen is hilarisch voor een 5 jarige, en de grote nepdrol die we in huis hebben is een echte broekplasser, vooral als er visite komt en de nepdrol door mijn dochtertje ongezien ergens op de grond word gelegd.
Poep is leuk, poep is grappig!
Maar terug naar de afspraak die op me wachtte...
De mevrouw van de sociale dienst zag eruit alsof ze nog nooit gelachen had om een poepgrapje, eigenlijk zag ze eruit als iemand die niet goed kan poepen, omdat haar billen steeds te strak aangespannen zijn en ze niet "los"kan laten.
Ze heeft dan ook een zware en verantwoordelijke baan, dus geen wonder dat poepen dan wat lastig gaat.
Deze mevrouw moest mij namelijk duidelijk maken dat ik echt aan het werk moet, en dat het geld voor uitkeringen echt op is. Iedere baan is passend, vertelde ze mij zonder ook maar een spier te verrekken.En ik stond er alleen voor want de gemeente was er tenslotte niet om mijn handje vast te houden, en daar iedere maand helemaal gratis en voor niets een geldbedrag in te gooien. Ik moest zelf op zoek naar die passende baan ( ja, duh..wie anders?), en vind ik die niet dan zijn de rapen gaar.Gare rapen betekend in dit geval dat ik dan door de gemeente te werk gesteld ga worden om bijvoorbeeld sneeuw te ruimen in de winter, of ( ja daar is die weer!) poep van de stoep te vegen in ruil voor het ontvangen van een uitkering.
Ik knikte gedwee. Ja, iedere baan is passend. Natuurlijk ga ik poep scheppen of sneeuwruimen, iemand moet het doen tenslotte, en waarom dan niet die luie onwillige profiteurs van uitkeringstrekkers daar voor inzetten?
Afijn, de toon was gezet en het gesprek kabbelde ongemakkelijk voort.
Nu moeten jullie weten: Ik breek me al tijden over het vraagstuk werk. Ik heb goede papieren en een goed verstand, maar een beduidend minder goed vermogen om te functioneren binnen een werkomgeving.
Deze wetenschap was mij tot een aantal jaren geleden onbekend. Ik stortte me vol overgave in een fantastisch leuke baan om daar na een jaar met een arbeidsconflict weer weg te gaan.
Nou ja, vervelend maar kan gebeuren, op naar de volgende baan!
De volgende baan was een leuke en verantwoordelijke baan, vooralsnog geen vuiltje aan de lucht, totdat ik na een half jaar ziek thuis zat verwikkeld in een juridisch proces met mijn werkgever vanwege een hoog opgelopen arbeidsconflict.
Hmmmzzz, wat is er toch aan de hand? Was het pech of was hier iets structureels gaande?
Vooralsnog duidde ik het als pech en een ongelukkig samenloop van omstandigheden, the wrong job, at the wrong time, in the wrong place..zoiets.
Na wat hersteltijd vond ik een andere baan. Een goede, leuke en uitdagende baan met een doelgroep die me zeer aansprak.Minpunt was dat het een dochteronderneming was van mijn eerder werkgever.
Tijdens de sollicitatie gesprekken twijfelde ik of ik moest benoemen dat ik bij mijn eerdere werkgevers met een conflict was vertrokken. Hoe breng je zoiets ter sprake? Ik koos ervoor om dat niet te doen omdat ik dacht dat het mijn kansen op die baan zou verkleinen, en ik als verdacht lastpak aangemerkt zou worden, en dus met een achterstand, of helemaal niet aan deze leuke baan zou beginnen.
Mijn eerdere werkervaring had me niet onberoerd gelaten, en ik voelde me erg onzeker ten opzichte van mijn collega's en leidinggevende. Als strategie had ik ervoor gekozen me zo min mogelijk te profileren en zoals gewoonlijk heel hard te werken. Er waren veel momenten dat ik naar mijn leidinggevende toe had willen gaan om te zeggen dat ik slechte ervaring had opgedaan in mijn vorige banen, maar ik wist het juiste moment nooit te vinden, en ik kon de consequenties van deze bekentenis niet overzien.
Ondanks mijn harde werk, ben ik in deze baan niet door mijn proeftijd heen gekomen. Tijdens het evaluatiegesprek dat volgt na 6 weken proeftijd werd mij verteld dat ze twijfelden of ze het contract wel om wilden zetten naar een vaste aanstelling zoals beloofd was bij aanvang van de baan.
Het kwam voor mij totaal onverwacht dat ze niet met mij verder wilden, of alleen verder wilden met grote bedenkingen.De dag ervoor had mijn leidinggevende namelijk nog gevraagd of ik nieuwe cliënten aan wilde nemen, om een traject met ze op te zetten.
Het voorstel was om mijn proeftijd te verlengen met twee maanden.
Ik ben naar huis gegaan en heb diep nagedacht. Het voorstel was op zich oke, maar ik kon daar alleen iets mee op het moment dat het voor mij duidelijk was waar ik op moest letten of waarom ze precies twijfelde aan mij.
Ik heb wat gesprekken gevoerd met mijn toenmalige leidinggevende en het is mij niet duidelijk geworden waarom ze nu precies zo twijfelden.Ik deed mijn werk goed, het contact met de cliënten was goed, het enige wat niet soepel verliep was het contact met mijn collega's, ik hield me op de achtergrond en keek de kat uit de boom.
Het lag niet aan mijn inzet, of aan mijn capaciteiten. De feedback die ik kreeg ging meer over het feit dat ze mij wat ongrijpbaar vonden en niet konden peilen of ik het werk leuk vond of niet.
Ik kon me gedeeltelijk verplaatsen in deze kritiek, maar vond dat in geen verhouding staan met de maatregel die daaraan verbonden was.
Achteraf denk ik dat mijn leidinggevende contact heeft gehad met mijn eerdere baas en daardoor aan het twijfelen is geslagen.
Ik heb het aanbod van de verlengde proeftijd afgeslagen omdat ik inschatte dat ik de spanning niet aan zou kunnen. Ik was ondertussen zo onzeker geworden over mijzelf dat ik die proeftijd nooit doorgekomen was.
Met lood in mijn schoenen en een geknakt zelfvertrouwen ben ik terug gegaan naar de sociale dienst, om weer een uitkering aan te vragen.
Dit kon zo niet langer! Wat was er toch aan de hand met mij waardoor ik in dit soort werksituaties terecht kwam ? Ben ik zo sociaal onaangepast dat ik me niet kan verhouden tot een werkgever of collega's?
Helaas kan de sociale dienst mij hier niet bij helpen. Zij zijn niet uitgerust om een gedegen arbeidsonderzoek te doen. Wel heb ik een belastbaarheid en psychologisch onderzoek gehad waaruit kwam dat ik geschikt ben om 24 uur te werken.Het onderzoek is oppervlakkig en stelt niet zoveel voor, maar belangrijker nog, het lost niets op aan mijn huidige situatie.
Ondertussen is me wel duidelijker geworden waar het probleem zich afspeelt, en waarom ik tijdens mijn eerste twee banen in een conflictsituatie terecht ben gekomen. Maar ik weet niet hoe ik het anders kan doen, mijn gevoeligheid ten opzichte van autoriteit, en mijn problemen met het gevoel dat iemand macht over mij heeft en de daaruit voortvloeiende spanning, zijn met deze realisatie niet opgelost.
Dus nu ben ik weer op zoek naar een baan,maar ik weet nog steeds niet hoe ik nu kan voorkomen dat ik weer in een arbeidsconflict of afwijzende positie terecht kom.
Op welke banen kan ik solliciteren? Vertel ik over mijn vorige ervaringen tijdens de sollicitatie's? Wat vertel ik over mijn diagnose? Vertel ik dat ik moeite heb met autoriteit, vertel ik dat ik me bedreigd voel op het moment dat iemand macht over me heeft? Hoe pak ik dit aan?
Of verzwijg en verberg ik alles waardoor de spanningen voor mij snel hoog op zullen lopen?
Wat moet een werkgever met deze informatie? Word je überhaupt ergens aangenomen met een dergelijke geschiedenis of aanpassingsproblemen?
Sneeuwschep/poepbak here I come!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten